Κοινωνική παθογένεια η μη αποδοχή του διαφορετικού.
Ρατσισμός, μισείς κάτι, που τυχαία δεν είσαι. Είναι θεωρώ μια μορφή αδυναμίας ν’ αποδεχθείς οποιονδήποτε ξεφεύγει απ’ αυτό που εσύ θεωρείς κανονικό.
Υπάρχει αλληλεπίδραση ψυχική, συναισθηματική ανάμεσα στους δασκάλους και τα παιδιά.
Ο καλός ο δάσκαλος γίνεται μύστης της παιδικότητας.
Είναι συνεχώς ο ίδιος μαθητής.
Εξερευνά και μαθαίνει πώς να προσαρμόζει τις ικανότητες του με το επίπεδο του μαθητή, πώς να κάνει τη διδασκαλία ελκυστική, πώς να στήσει γέφυρες.
Μαθαίνει ο δάσκαλος, ναι ο δάσκαλος, να αποδέχεται το διαφορετικό μέσα στην τάξη.
Είτε αυτό είναι φύλο, γνωστικό επίπεδο, διάπλαση σώματος, κοινωνικό στρώμα, θρησκεία, χώρα προέλευσης των μαθητών, ακόμα και σεξουαλική προτίμηση που σε κάποιες περιπτώσεις διαφαίνεται από μικρή ηλικία.
Πώς να έχει προκαταλήψεις λοιπόν ένας δάσκαλος, όταν η μικρογραφία της κοινωνίας είναι στην τάξη του;
Βασιλάκη Μαρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου