ΤΕΧΝΗ ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝ!: Edward Hopper . " Nighthawks".

Nighthawks 1942

Edward Hopper 1882–1967

Ο Edward Hopper είπε ότι οι εμπνεύστηκε τον πίνακα Nighthawks από «ένα εστιατόριο στη λεωφόρο Γκρίνουιτς της Νέας Υόρκης, όπου συναντώνται δύο δρόμοι», αλλά η εικόνα - με την προσεκτικά κατασκευασμένη σύνθεση και την έλλειψη αφήγησης - έχει μια διαχρονική, καθολική ποιότητα που ξεπερνά την ιδιαίτερη τοπική της θέση. Μία από τις πιο γνωστές εικόνες της τέχνης του εικοστού αιώνα, ο πίνακας απεικονίζει ένα ολονύκτιο δείπνο, στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί τρεις πελάτες, όλοι χαμένοι στις δικές τους σκέψεις. Η κατανόηση του Χόπερ για τις εκφραστικές δυνατότητες του φωτός να παίζει σε απλοποιημένα σχήματα δίνει στον πίνακα την ομορφιά του. Τα φθορίζοντα φώτα μόλις είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούνται στις αρχές της δεκαετίας του 1940 και η σκηνή εκπέμπει μια απόκοσμη λάμψη, σαν φάρος στη σκοτεινή γωνία του δρόμου. Ο Χόπερ εξάλειψε κάθε αναφορά σε μια είσοδο και ο θεατής, τραβηγμένος από το φως, αποκλείστηκε από τη σκηνή από μια συνεχόμενη επιφάνεια γυαλιού. Οι τέσσερις ανώνυμες φιγούρες μοιάζουν τόσο ξεχωριστές και απομακρυσμένες από τον θεατή όσο και η μία από την άλλη. (Η κοκκινομάλλα ήταν μοντέλο στην πραγματικότητα η σύζυγος του καλλιτέχνη Jo (εικόνα 1), πιθανότατα στον πίνακα απεικονίζεται και ο ίδιος, είναι ο τύπος που κάθεται με την πλάτη γυρισμένη, ήταν γνωστό ότι φορούσε καπέλο φεντόρα με φαρδύ μπορ, εικόνα 2). Ο Χόπερ αρνήθηκε ότι σκόπιμα σκόπευε αυτόν ή οποιονδήποτε άλλο πίνακα του με σύμβολα ανθρώπινης απομόνωσης και αστικού κενού, αλλά αναγνώρισε ότι: «ασυναίσθητα, μάλλον, ζωγράφιζα τη μοναξιά μιας μεγάλης πόλης».

Τα γεωμετρικά επίπεδα των διπλωμένων εφημερίδων, των χαρτονομισμάτων του δολαρίου, της εντυπωσιακά φωτισμένης αρχιτεκτονικής και του καθαρού υφάσματος αυξάνουν τον όγκο των επαναλαμβανόμενων στωικών εκφράσεων των προσώπων που διατηρούν μια ρυθμική σιωπή ενδοσκόπησης. Το αριστούργημα του Χόπερ παρουσιάζει μια ουσιαστική στιγμή πλαστής ηρεμίας απέναντι στο δράμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που εκτυλίσσεται πέρα από τον ωκεανό, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ήσυχη νύχτα δεν είναι ποτέ απλή.